…’Het vaderschap brengt echo’s teweeg van het gewicht van de te dragen verantwoordelijkheid, met echo’s van reflecties over de grenzeloze poëtische ruimte van de kindertijd.
De tekeningen zijn bijgevolg een voorstelling van een ietwat dromerige maar ongedefinieerde gelukzaligheid die in conflict is met de buitenrealiteit maar daar ook net door versterkt en levend gehouden wordt. Deze spanningsparabool staat als ultimum van de volwassen persoonlijkheid… De tekeningen stellen ons pertinente levensvragen over de beleving van persoonlijke en gevoelsmatige vrijheid in een steeds veranderend maatschappelijk kader. Wat doet denken aan de ‘open zee’ van de Japanse filosoof Nishida. De moderne mens is als een schipbreukeling op open zee die het vlot in elkaar zet waarmee hij zichzelf moet redden. Sloterdijk stelt dat iedere positie van overzicht in deze maatschappij verdwenen is; het landschap is niet meer te overzien, onherbergzaam ook. Nishida en Sloterdijk komen tot dezelfde conclusie, we hebben weinig of geen steun – of rustpunten meer en ons denken en overleven moet handelend denken in beweging zijn. Steven Messiaen stelt zich dan ook terecht de vraag of onze waarden wel werkelijk worden geherdefinieerd in een verschuivend maatschappelijk kader. “Misschien leven we toch gewoon volgens oeroude regerende waarden, die voortspruiten aan de imprint van oudsher, en is het enkel de vorm die verandert?”…’
(fragment uit de tekst van ARTWALL 7 door Peter Waterschoot)