Kruisbestuiving in Herberg Macharius: Fernant Zeste & Diego Joosten

Dat Herberg Macharius een inspirerende plaats is, dat wisten wij al. Hoe fantastisch dus dat er ook interessante kruisbestuivingen kunnen plaatsvinden. Muzikant Fernant Zeste en beeldend kunstenaar Diego Joosten ontmoetten elkaar in de herberg en besloten voor het nieuwe album van Zeste de handen in mekaar te slaan.

Muzikant Fernant Zeste bracht onlangs zijn alweer zevende plaat uit, ‘Monograph’. Kunstenaar Diego Joosten zorgde voor de tekening op de hoes… maar daar bleef het niet bij. Inmiddels zijn er twee videoclips gemaakt die de beelden van Diego en de muziek van Fernant op een prachtige manier doen samenvloeien.

Diego werkt momenteel aan twee grote kunstwerken in Herberg Macharius. Het is de bedoeling dat hij op dinsdagnamiddagen aan de doeken werkt en bezoekers welkom zijn om het wordingsproces te volgen. Helaas was dit het voorbije jaar niet mogelijk door de coronapandemie… Hopelijk kunnen we deze open ateliers opnieuw opstarten in de loop van de zomer.

Het nieuwe album van Fernant is volgens velen zijn beste. Hij stapt af van de traditionele songstructuren en neemt je mee op een emotionele roadtrip, deels instrumentaal, deels vocaal. Uiteraard hopen we dat Fernant Zeste binnenkort zijn nieuwe album kan voorstellen op het podium van Herberg Macharius… Zeker onze website en andere mediakanalen in de gaten houden!

Bekijk hier de videoclip van ‘One Tear Every Day’, de eerste single van ‘Monograph’

2021-05-01T16:42:16+02:0020 april 2021|De Haak, Herberg, Muziek|

2020 – DIEGO JOOSTEN

In het kader van onze kunst-estafette De Haak hebben we de valse wanden in de herberg weggehaald en vervangen voor twee reusachtige canvassen. Kunstenaar Diego Joosten zal in de loop van het jaar de doeken omtoveren tot een werk in situ, een work in process, geïnspireerd door wat er in en om de herberg gebeurt.

Wil je het proces volgen? Diego werkt iedere dinsdag tussen 15u en 17u, vanaf 22 september, in de herberg. Spring gerust eens binnen.

2021-05-05T16:27:34+02:0010 september 2020|De Haak|

2019 & 2020 – LUC DE MAN

De Haak gaat groter! In de Groene Kerk staan een aantal metalen kubussen ‘Cubes’ van kunstenaar Luc De Man (°1966, Hamme, heeft zijn atelier in Appels) die daar een heel jaar blijven staan.
Menselijke creaties en ongebreidelde ingenieuze overmoed gaan steeds in dialoog of in gevecht met de puurheid en de ontembare kracht van de natuur. Dit is het uitgangspunt van de sculpturen die Luc De Man uitvoert in diverse materialen zoals hout, marmer en staal. De oerkrachten, de natuur, de organische vormen worden gereduceerd tot een bol, terwijl de menselijke activiteit wordt teruggevonden in het ultieme streven naar de perfecte kubus.
Luc De Man exposeerde onder andere in Gent, Maastricht, New York, Seattle, München en Poznan.

2021-05-05T16:29:12+02:003 mei 2019|De Haak|

2018 – HENRI GROSSFELD

Op de door de geschiedenis sterk beladen locatie van de Sint-Baafsabdij krijgt elke ingreep of actie meer gewicht dan elders. Jaren geleden had ik dat gevoel reeds bij een groepsexpo in de tuin van de Abdij. Wat je probeerde een plaats en betekenis te geven in deze omgeving, werd overvleugeld door het stille, historische geweld van de site. Een les in nederigheid heet dat dan.

Nu ik de gelegenheid krijg om een werk te tonen in de Herberg – een geïsoleerde ruimte die een dam opwerpt tegen de druk van de geschiedenis buiten – bleef bovenstaande gedachte spelen en was de selectie van wat ik wou tonen niet evident. Twee foto’s uit de ‘Erased’- reeks, geflankeerd door een hangende sculptuur/maquette was de uiteindelijke keuze, een opstelling gedefinieerd door de ruimte.

Korte schets: in de kern gaat deze reeks over onze stedelijke leefomgeving en hoe die dag na dag transformaties ondergaat. Daarbij denken we meestal aan de grote infrastructuuringrepen die een impact hebben op het leven, handelen en mobiliteit van grote groepen mensen. Zelf wil ik in mijn werk focussen op de minder merkbare veranderingen die tot stand komen in het stadslandschap: het slopen van een gebouw, wat dan een impact heeft op enkele individuen, op een beperkt deel van een buurt. Inzoomend op dit laatste gegeven zie ik een uitermate boeiend werkterrein voor fotografie, tekening en sculptuur. Het proces dat ik daar in ontdek, ‘leegstand – afbraak – voorbereiding – opbouw’ is een opeenvolging van fases die voor de aandachtige toeschouwer, los van het praktische en de banale gang van zaken en mits een esthetisch- filosofische invalshoek, heel wat nuttige elementen bevatten. Met dat materiaal ga ik aan het werk door er zaken uit te lichten, uit te diepen, te bewerken, in een ander perspectief te plaatsen.

Beide foto’s die worden getoond beschouw ik als “Stills” uit het dikwijls snelle en heftige proces dat plaatsgrijpt op een site. Deze beelden leggen een specifiek moment van het proces vast – het snijpunt tussen verdwijnen en verschijnen. Er ontstaat een landschapsvorm die maar heel tijdelijk aanwezig is. De plek in kwestie is opgeruimd, wacht op verdere actie, en in tussentijd heeft men de opportuniteit van inkijk en doorkijk. De gevelrij is doorbroken, de resterende zijgevels vertonen nog vele sporen van eerdere bebouwing, en in de afscherming van de aanpalende woningen ontstaat een soms vrolijk, soms schilderachtig vormenspel dat grote paralellen vertoont met de groteske sculptuur en de producten van vele Land-Art kunstenaars. De heerlijke toevalligheden die hier tot stand komen zijn voor mij een vrijwel onuitputtelijke bron van beeld- en studiemateriaal.

De hangende sculptuur die de foto’s flankeert: het binnen-buiten spel van het volume, de restvorm, het positief-negatief van een huis, symbool voor wat verdwenen is, maar ook voor het nieuwe wat hierdoor ontstaat, alles is hierin gebundeld.

De link met de buurt bestaat erin dat beide foto’s genomen zijn op sites in straten van de Machariuswijk en buurt Nieuwpoort. Mogelijk zijn er herkenbare sporen in de foto’s, mogelijk zijn er mensen die de foto’s hier te zien krijgen die de site effectief bewoond hebben. Ik nodig iedereen hierbij uit om op een andere, scherpere en onbevangen manier mee te kijken naar het spel van ‘Verdwijnen en Verschijnen’, en vooral om verder te kijken dan het gewone, alledaagse, praktische, er valt daar zoveel moois te ontdekken.

2021-05-03T18:38:19+02:003 september 2018|De Haak|

2018 – LUC VAN LENT

Deze installatie bestaat uit een veertiental hangende objecten met als inspiratiebron het werk van Piet Mondriaan. Vanuit mijn persoonlijke bewondering voor deze kunstenaar groeide het idee om voor deze ruimte een aantal kleine objecten te maken die samen een groter geheel vormen. Het lijnenspel, de kleur en vooral de beweging maken het voor de kijker tot een voortdurend veranderende compositie, waar licht en schaduw ook deel van uitmaken.
De strikte beperking van kleur, en vooral het wit-zwarte maken het tot een minimalistisch en speels gegeven waar de toeschouwer de vrijheid geniet er inhoud en interpretatie aan te geven.
Hopelijk ontstaat er, zoals ik het zelf bij Mondriaan ervaar, een aantrekking en poging tot ontrafeling, maar vooral een esthetische liefde.

2021-05-03T18:36:02+02:003 maart 2018|De Haak|

2017 – KOEN DESCHUYTER

‘Kunst toont je zaken die je anders niet ziet’ was één van de uitspraken die in 2016 op schouw van de herberg hing. Dat is precies wat Koen Deschuyter ons duidelijk maakt met zijn werk. Karton en isomo zijn de grondstoffen die hij meestal gebruikt: via minimale ingrepen toont hij ons de eigenheid en schoonheid van dit materiaal. Ze vormen het omhulsel om producten tijdens het transport te beschermen en waar we liefst zo gauw mogelijk van af willen, vaak zonder ze een blik waardig te gunnen.

Hij maakt ons bewust van het karakter van iets wat niet dient om op te smukken of indruk te maken, van iets dat niets toevoegt aan de inhoud van het gekochte materiaal. Net die functionaliteit, die een spaarzaamheid in de vormgeving meebrengt doet een appel op ons schoonheidsgevoel.

Van afgedankt verpakkingsmateriaal kan je zeggen dat het nutteloos geworden is. Door de schoonheid ervan te tonen wordt een essentieel kenmerk van kunst, namelijk ‘het nut van het nutteloze’ zichtbaar gemaakt.

Vaak wordt dit soort werk in een galerij of museum getoond. De omgeving met zijn meestal witte muren, de sacrale sfeer en de bezoekers die zich aan iets dergelijks verwachten, vormen een dankbare context. Maar, Koen zoekt met zijn werk graag de publieke ruimte op, hij wil zijn werk in de wijde wereld laten leven, op de plekken waar hij zijn grondstof verzamelt. Plekken waar je vrij bent om de schoonheid te ervaren van wat op de achtergrond aanwezig is. De herberg is zo’n plek, waar een kunstenaar dichtbij een publiek kan zijn, dat zich vrij voelt om er al dan niet van te genieten.

2021-05-03T18:33:00+02:003 mei 2017|De Haak|

2016 – BERNADETTE VANDECATSIJE

De haak in de schouw van de herberg: ‘wie beslist over schoonheid.’ Een schouw of schoorsteenmantel is een ideale plaats om een spreuk, gezegde of wijsheid op te hangen. De toog is de ideale plaats om iets op een biervilt te krabbelen en achter te laten, of op de schouw te prikken. De komende maanden komen er op de schouw uitspraken en ervaringen die met schoonheid en kunst te maken hebben.
Ik zorg wekelijks voor een citaat, te beginnen met een eerste uitspraak bij de opening op 19 februari. Het is de bedoeling dat de verzameling ondertussen aangroeit door wat de bezoekers achterlaten op bierviltjes: commentaren, opmerkingen, andere citaten; alles wat met het thema ‘wie beslist over schoonheid’ te maken heeft komt in aanmerking. Die bierkaartjes of varianten erop worden dan toegevoegd aan de schouw.
Wat is schoonheid in het leven en wat is schoonheid in de kunst, en hoe verhouden ze zich tot elkaar, dat is de vraag die op de achtergrond speelt.
Via een greep uit die grote hoeveelheid bedenksels die door de eeuwen heen over schoonheid en kunst ontstaan zijn, komt het beeld van de tegenstrijdige emoties die schoonheid oproept, en van de verlangens en verwachtingen aan kunst verbonden zijn, naar boven. Via onze commentaren hierop tekent zich een beeld af van hoe we nu met die eeuwenoude erfenis omgaan.

2021-05-03T18:30:09+02:003 mei 2016|De Haak|

2015 – LOTTE VAN DE WALLE

Geen uitleg, gewoon, ter overdenking:

“Kiezen

Wie een keuze moet maken, heeft niet zelden te maken met tijdsdruk.
In dit werk wil ik het moment vlak voor de beslissing tot stilstand brengen.
Er is geen achteraf

Lotte Van De Walle

2021-05-03T18:27:41+02:003 september 2015|De Haak|

2015 – DENNIS MARIEN

Beide werken zijn droge naald-etsen. Ze stellen historische vondsten uit het Assyrische rijk voor, die door het graveren gereconstrueerd worden. Over het palmboom-motief werden hele boeken geschreven, die echter geen duidelijkheid kunnen scheppen in de betekenis van dit veelvoorkomende beeld. De originele werken zijn bas-reliëfs, die zwaar door de tijd werden aangetast. Het heropbouwen van de beelden is als een zorgvuldige restauratie, die echter niet bijdraagt aan het ontdekken van meer informatie over hun betekenis. Ze maken deel uit van een reeks die onderzoekt hoe een beeld zich mettertijd ontdoet of verandert van betekenis.”

2021-05-03T18:08:50+02:003 juni 2015|De Haak|

2015 – KATRIEN MATTHYS

“Katrien Matthys is een antropologe en beeldend kunstenares die in Brussel woont waar ze graag tekent en schildert en mensen observeert. Speciaal voor deze herberg maakte ze een kleurrijk schilderij met de naam ‘Strange Bird’…”

2021-05-03T18:06:09+02:003 maart 2015|De Haak|
Ga naar de bovenkant