“In mijn tekeningen denk ik na over de (on)mogelijkheid van het mens zijn. Over de problematiek van de mens als een object: Enerzijds geladen met alle niet-tastbare dingen die we meedragen, gebukt gaande onder alle oncontroleerbare dingen die op ons inwerken, anderzijds dit in contradictie met de materie, het vlees waaruit we bestaan, de mal waarin ieder van ons opgesloten zit. Deze materie houdt tegelijk ook onze sterfelijkheid in, het verval waar we niet kunnen aan ontlopen. De lichamen die ik teken zijn zowel slachtoffers van dit noodlot, als boodschappers van de schoonheid die deze vergankelijkheid inhoudt.”

“Het is vaak zo dat de diep verborgen kantjes van de mens die niet zintuiglijk waarneembaar zijn, moeilijk of niet te combineren vallen met de kennis uit de exacte wetenschappen, die juist stoelen op waarnemingen, logica en verifieerbaarheid. Die spanning tussen het mystieke en het rationeel wetenschappelijke is een bron van inspiratie voor mijn huidig grafisch werk. In mijn prenten plaats ik herkenbare zuiver wetenschappelijke elementen of handelingen in een duistere, vaak onbestemde wereld. Door het wetenschappelijke te ontkoppelen van haar zuivere en koele uiterlijk en onder te dompelen in een andere beeldtaal, die refereert naar het intuïtieve en mystieke, ontstaat er een bevreemdende sfeer. Toch blijf ik bewust kiezen voor herkenbare beelden. Ze fungeren als sleutels die de kijker kan gebruiken om het beeld en haar verhaal vrijelijk te interpreteren.”

…’Het vaderschap brengt echo’s teweeg van het gewicht van de te dragen verantwoordelijkheid, met echo’s van reflecties over de grenzeloze poëtische ruimte van de kindertijd.

De tekeningen zijn bijgevolg een voorstelling van een ietwat dromerige maar ongedefinieerde gelukzaligheid die in conflict is met de buitenrealiteit maar daar ook net door versterkt en levend gehouden wordt. Deze spanningsparabool staat als ultimum van de volwassen persoonlijkheid… De tekeningen stellen ons pertinente levensvragen over de beleving van persoonlijke en gevoelsmatige vrijheid in een steeds veranderend maatschappelijk kader. Wat doet denken aan de ‘open zee’ van de Japanse filosoof Nishida. De moderne mens is als een schipbreukeling op open zee die het vlot in elkaar zet waarmee hij zichzelf moet redden. Sloterdijk stelt dat iedere positie van overzicht in deze maatschappij verdwenen is; het landschap is niet meer te overzien, onherbergzaam ook. Nishida en Sloterdijk komen tot dezelfde conclusie, we hebben weinig of geen steun – of rustpunten meer en ons denken en overleven moet handelend denken in beweging zijn. Steven Messiaen stelt zich dan ook terecht de vraag of onze waarden wel werkelijk worden geherdefinieerd in een verschuivend maatschappelijk kader. “Misschien leven we toch gewoon volgens oeroude regerende waarden, die voortspruiten aan de imprint van oudsher, en is het enkel de vorm die verandert?”…’

(fragment uit de tekst van ARTWALL 7 door Peter Waterschoot)

LICHT–LUCHT–RUIMTE, of de mentale zoektocht naar vrijheid, openheid binnen een sterk gedefinieerde werkelijkheid.

Via de fijne tactiele ingrepen met diverse materialen maakt Ruben Vandeghinste kleinssculpturen, maquettes in hout, PU-schuim, plexiglas en andere recyclage materialen.Het zijn fragiele open statements, speels maar tegelijk van een hoge beeldende kwaliteit. Het laat de toeschouwer toe binnen te stappen in een wereld van architectuur, licht en ruimte waar droom en werkelijkheid elkaar kruisen. Ze worden telkens gepresenteerd op een fijne sokkel of hangend aan de muur. De sculpturen zijn zeer open van karakter en weerspiegelen het verlangen van de kunstenaar naar beeldende vrijheid en ruimte. De kunstenaar probeert te beeldhouwen met lucht of beter probeert hij via begrenzingen van lijnen in de ruimte te tekenen. Het creatieproces is een intuïtieve sculpturale zoektocht naar orde, spanning en evenwicht, naar open en gesloten structuren en naar de begrenzingen van het kunstwerk.

“Voor mij is fotografie bijna nooit het uitvoeren van een vooropgesteld concept. Integendeel. Ik laat me telkens opnieuw uitdagen door mijn directe omgeving. Via fotografie probeer ik te ontsnappen aan de bijna ondraaglijkheid van de dagelijkse banaliteit.
Fotograferen is voor mij een directe ervaring, het volledig opgaan in het hier en nu, om de trivialiteit tenslotte te overstijgen. Daarbij zoek ik onbewust linken met andere kunstwerken die mij inspireren.
Via fotografie probeer ik een parallelle wereld te creëren, waarin ik me thuis voel.
Hierbij gaat het zeker niet om het willen verbloemen van de realiteit. Het gaat vooral om het bezweren, of beter gezegd, het me verzoenen met de meedogenloosheid van de existentiële gruwel.”